بررسی درون صفاقی هیستامین بر اضطراب در موش های بزرگ آزمایشگاهی

سابقه و هدف. هیستامین به عنوان یک تنظیم کننده در بسیاری از عملکردهای نوروبیولوژیک مانند خواب و بیداری، یادگیری و حافظه نقش دارد و همچنین رفتارهای شبه اضطرابی را در حیوانات و انسان واسطه گری می کند. مواد و روش ها. در مطالعه حاضر اثر درون صفاقی عوامل هیستامینرژیک بر رفتارهای شبه اضطرابی با استفاده از مدل ماز بعلاوه ای شکل که یک تست مفید برای بررسی داروهای اضطراب زدا و ضد اضطراب است، استفاده شد.یافته ها.تجویز هیستامین (5، 10 و 20  میلی گرم بر کیلوگرم) به درون صفاق در صد زمان گذرانده در بازوی باز (OAT= Open Arm Times%) را کاهش داد، اما بر فعالیت حرکتی (LA= Locomotion Activity) تاثیری نداشت، که یک اثر اضطراب زایی را برای هیستامین نشان می دهد.تجویز رانیتیدین، آنتاگونیست گیرنده H2 به صورت زیر پوستی در دوزهای (5/12، 25 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم) قبل از تزریق درون صفاقی هیستامین در دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (OAT%) و درصد تعداد ورود به بازوی باز (OAE%) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی (LA= Locomotion Activity) افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروه های مورد مطالعه است.نتیجه گیری.نتایج به دست آمده نشان می دهد که تجویز هیستامین به درون صفاق، رفتارهای اضطرابی را در موش های صحرایی افزایش می دهد. تزریق رانیتیدین قبل از هیستامین باعث کاهش اضطراب می شود. این اثر نشان می دهد که رانیتیدین اثرات اضطراب زایی هیستامین را آنتاگونیزه می کند.